Hoe kunnen we dit beter doen …?

Als ex-scheidsrechter (maar nog steeds zeer betrokken, in woord en daad), krijg ik een naar èn raar gevoel van bovenstaand artikel in de NRC . Hoe kunnen we dit beter doen …?

In mijn sport, rugby, staan we ons voor op respect en worden we daar door andere sporten ook op erkend. Fijn, maar ook hier geldt ‘noblesse oblige’ en ik moet ruiterlijk toegeven dat, helaas, bij ons de grenzen zo af en toe opgerekt en soms overschreden worden.  (Nee, grensoverschrijdend gedrag vind ik wat anders – da’s makkelijk want de discussie over de definitie daarvan loopt nog el even door – da’s niet voor hier, niet nu)

 

Emotie-management een (nieuw) vak ?

Dat soort momenten goed managen is een vak apart. Geen eenvoudige zaak. Nou ja … vanuit het gemak van de leunstoel thuis zijn er héél makkelijke oplossingen te vinden in de categorie law-and-order: schorsen, boetes, staken, etc..  De praktijk blijkt echter weerbarstig en al helemaal in het ‘waar maak je je druk om’-Nederland waar de ‘zo erg is het toch niet …?- reactie in ons DNA lijkt ingebakken. #wegkijken

Dit kunnen we met elkaar toch beter doen?

 

Grenzen stellen

Niet de sterkste kant van de Nederlander.

Ja ja, we willen die grenzen wel, maar vooral voor die ‘anderen’. Die anderen die het (in onze ogen) fout doen.

Maar we willen liever niet dat die grenzen ook voor óns gelden. Dan hebben we snel een ‘ja, maar ….’ gevonden. Meestal is dat een schijnbeweging/side step die maar tot 1 conclusie moet leiden: het ligt niet aan mij of ik kan er niets aan doen en dus kan je me niet verantwoordelijk houden.
#wegduiken

 

Gelijk hebben of krijgen?

Dat lees ik ook in dit artikel: scheidsrechter, bond, clubbestuurder, toeschouwer, iedereen heeft (zijn eigen) gelijk. Ze doen ook behoorlijk hun best om dat gelijk te krijgen. Ze gaan zelfs zover dat ze alles uit de kast trekken opdat ze dat gelijk ook daadwerkelijk krijgen van die ander, die overigens óók zijn gelijk heeft.  Meestal klinkt dat als

“Jij begrijpt helemaal niets van het spel”

“Jij maakt de wedstrijd kapot !”

“Wat vind je er nu eigenlijk zelf van ?”

Open en respectvolle discussie? Prettige ‘wedstrijd’ met elkaar.

 

Acceptatie

“Hier is de grens”

Oh oh wat blijkt dat toch moeilijk te accepteren. We weten allemaal dat we een scheidsrechter nodig hebben, want no ref no game, maar zijn/haar beslissingen … daar mogen we best wat van zeggen, toch?

De teneur is een beetje

“als ik vind dat die beslissingen niet goed zijn dan heb ik het recht om dat te zeggen, om de scheidsrechter aan te spreken op een manier/toon/stijl/podium die ik kies.”

En

“als ik daarbij misschien wat hard ben dan is de scheids een aansteller óf hij is te arrogant om mijn feedback te accepteren. Trouwens, vrijheid van meningsuiting …. toch?”

Dit kunnen we samen toch beter doen?

 

Scheids, control your controllables !

Begrijp me goed, schelden en intimideren van scheidsrechters …? Niet tolereren, nooit niet. Wegwezen met die mensen. Scheids, treedt daar tegen op, AJB.

Maar vóór dat het zover is, is er al het nodige commentaar op je taakvervulling geweest, toch? Daar heb je geen controle op.

Je hebt wel controle op je eigen reactie daarop.  Sterker nog, het is het enige waar je controle over hebt. en m.i. is dat een verantwoordelijkheid die je automatisch accepteerde toen je de fluit oppakte en het veld opstapte.

 

Suggesties voor oplossing

Yep, het is best complex. Ik schreef ook al dat het niet eenvoudig is.

Toch een poging: hier enkele, niet zo heel moeilijk te snappen adviezen om e.e.a. aan te pakken.

Aan bonden

Geef een hogere prioriteit aan het reageren op klachten. Dat gaat vooral om snelheid van die reactie en om de communicatie daarover met de betrokken scheidsrechter.

Ook het strenger optreden tegen clubs die blijk geven van non-actie naar aanleiding van klachten, is iets waar je wat mee moet. Je wil niet dat scheidsrechters een boycot of staking gaan overwegen, toch?). Als uw manager scheidsrechterszaken dit zou zeggen aan het begin, helpt dat misschien ook. 😉

 

Aan spelers, coaches en toeschouwers

Gedraag je op/rond het veld net zo volwassen als dat je doordeweeks doet. Je weet dat er geen referee is die foutloos is noch dat hij/zij een beslissing gaat veranderen omdat jij je ongenoegen laat blijken.

En Nee, dat betekent niet dat referees geen kritiek mogen krijgen, ze staan niet boven de wet. Kernwoord is ‘respectvol’ en dat gaat over toon & stijl.

Moeite om de grens te bepalen? Bedenk dan of je dezelfde toon en stijl zou aanslaan tegen je moeder? Deze ‘analyse’ van een speler tijdens de persconferentie ná haar wedstrijd is wellicht inspirerend.

 

Uw rol bevat ook het beschermen/bevorderen van de waarden van de sport binnen uw club. Zowel tijdens de wedstrijden als daarbuiten. U weet vast wie de ‘schreeuwers’ zijn. Als u ze niet aanspreekt, dan zegt u impliciet dat hun gedrag OK is. Daarmee geeft u niet alleen een slecht voorbeeld, maar zegt u ook tegen uw clubscheidsrechters dat ze er niet zo bij horen en dat hun inzet door iedereen gediskwalificeerd mag worden, in het openbaar. Niet de beste manier om de zo gewenste groei van het aantal (en de kwaliteit van) scheidsrechter te realiseren. Misschien is dit gedicht het waard om tijdens de ALV te laten zien/horen.

 

Aan scheidsrechters

Jij kan best tegen een stootje. Niet elke opmerking gaat over jou als mens, je hoeft niet alles persoonlijk te maken. Je keuze om de fluit te pakken is een zeer waardevolle bijdrage aan het spel en de  spelers. Dat er reacties komen, weet je van tevoren, dus kan je ermee omgaan. Kan of wil je dat niet, wees dan heel welkom om een andere rol binnen je sport te kiezen (beoordelaars, scheidsrechterbegeleider, opleider, wedstrijdcommissaris etc. etc.).

Je hoeft als referee ook zeker niet alles toe te staan. Jij bepaalt waar de grens ligt en dat kan jij prima duidelijk maken (deze video inspireert je misschien).

Gebruik je A-T-P zodat je in vroeg stadium de ‘schreeuwers’ tot de orde roept, in samenwerking met captain e/o clubbestuurder. En als dat niet werkt dan staat als ultieme sanctie de rode kaart tot je beschikking (ook als het om coaches/toeschouwers gaat), inclusief een rapport naar de bond.

 

Tot slot

Praten over oorzaken is óók een side step: een wegkijken/-lopen van oplossingen. Net als alleen PRATEN over oplossingen. Ga het vooral DOEN. Beter doen.

En ikzelf?

Ik spreek mensen aan als ze over de schreef gaan: “dit is toch niet echt passend bij de waarden van onze sport …?”

Soms wordt ik afgesnauwd “wie ben jij dan wel !?” maar dan doe ik mijn Super Man Tefal Cape aan en glijdt alles van me af. Die snauw gaat nl niet over mij als mens maar over wat ik zeg. Hun reactie vindt zijn oorsprong in hun ongemakkelijke gevoel als de waarheid ze in de spiegel aankijkt).

• Ik heb een workshop mentale weerbaarheid voor scheidsrechters beschikbaar. Twee uur praten, bewust worden, jezelf aankijken en kiezen welke instrumenten voortaan in jouw tas zitten. Belt u maar, dames en heren club- en bondsbestuurders.
  
  Bel of  mail me om meer info hierover te ontvangen.

• Ik geef met enige regelmaat een lezing: ‘Wat managers kunnen leren van scheidsrechters’.
  
  De PDF met highlights komt naar je toe als je me een e-mail of WhatsApp stuurt.

• Ik ben klankbord en coach voor leidinggevenden die hun mindset en vaardigheden willen aanscherpen. Soms praten we 2 uurtjes, soms nemen we een paar maanden de tijd om meerdere gesprekken te hebben waarin niet de symptomen maar de oorzaken aangepakt worden  #DuurzaamAndersDoen

 

Sparren of kennismaken?

Als coach en klankbord bestaat mijn rol voornamelijk uit bevragen en luisteren. Prikkelen. Confronteren, met glimlach en warmte. Soms ben ik een mentor die vanuit ervaring een suggestie of ander perspectief geeft. Dan kies jij, zittend aan het stuur van je eigen ontwikkeling, je richting en je tempo. Zelf-bewust-zijn. Beter doen.

Als jij ook ‘even wil praten’ zullen we dan kennismaken? Via email of telefoon (06 – 105 371 58) krijg je makkelijk contact.

Ik kijk ernaar uit.