Persoonlijk leiderschap. Ik vind het maar een lastig begrip. Ik krijg er ook wat kriebels van, een ‘persoonlijke aarzeling’ dus. Of dat nu in het ‘persoonlijke’ zit of in het ‘leiden’ zit …. Ik heb dat nog niet scherp voor de bril. Vandaar hier mijn persoonlijke aarzeling over persoonlijk leiderschap.
Hype? Modegril?
Is het ècht voor iedereen weggelegd, persoonlijk leiderschap?
Kan je ook de keuze maken je te laten leiden? En als je dat kiest, loop je dan achter, ben je dan niet aangesloten of ….?
Wanneer dat aarzelende gevoel startte weet ik niet meer precies. Een eerste zaadje werd gepland tijdens mijn opleiding tot Master in Coaching bij Cruyff Institute (een enorme aanrader als je buiten de gebaande paden durft/wil gaan). Daar begon ik te snappen wat coachen ècht betekent (maar daarover schrijf ik straks nog wat meer).
Coachen of leiden ?
Henk Groener, één van de kerndocenten van die opleiding, legde ik dit voor: dat deze opleiding me eigenlijk vooral iets leerde over mijzelf en minder over de ’techniek’ van coaching. Hij was ’t met me eens.
Mijn denken, mijn voelen, wat mij drijft, waar ik op aan sla (en afhaak). Allemaal ontdekt, of beter: verder uitgediept. Zeer waardevolle inzichten die nog steeds onderwerp van gesprek zijn in de regelmatige ‘rode wijn’-ontmoetingen met Maarten van Heeswijk.
En toch, het bleef een persoonlijke aarzeling.
Mijn life change
Dat veranderde toen ik Rudi Viljoen ontmoette. Het verhaal naar die ontmoeting is wat lang, dus laat ik hier achterwege. Het resultaat van die ontmoeting is dat zijn denk- en werkwijze me naar een dieper zelfinzicht brachten op een niveau dat ik nooit had kunnen vermoeden.
Cruyff hielp mijzelf beter te leren kennen waardoor mijn leven en werk een mooie swing naar boven maakte. De gesprekken met Rudi hebben die ontwikkeling nóg veel verder getrokken.
Rudi’s workshop SelfMastery zorgde dat ik naar plekken in mijzelf ging waar ik nooit eerder was geweest en niet dacht dat ze in mij aanwezig waren. Het was al 50 jaar makkelijker om in mijn hoofd te zijn (focus op denken en ratio) dan naar mijn hart & buik te gaan (focus: voelen en intuïtie).
“Dirk, jongen, dat is niet ok, joh!” Hoor ik anderen (die er verstand van hebben, zeggen). “Het moet namelijk gaan om het evenwicht, de balans. Er is namelijk veel meer dan die ratio: je gevoel, intuïtie en emotie kunnen zo’n grote een bijdrage leveren. Oók in je werk.
Een groeiend aantal managers/CEO’s/directeuren pakken hun empathische kant aan en zijn die aan het ontwikkelen. Doel: betere leiders worden. Dus dat je vooral over leiderschap moet gaan leren …”
Is leiderschap te leren …?
Daar is-ie weer, die aarzeling over persoonlijk leiderschap. Ik heb grote twijfels of het te leren is. Het is toch geen kunstje!
Als het een te leren kunstje is, dan deed iedereen dat toch al? Iedereen wil toch ‘leiding geven’, de baas willen spelen? Nou ja, ‘iedereen’ is wat overdreven, maar toch: ‘leiderschap’ is het ultieme doel zo lijkt het in de (sociale) media. Als je als professional geen positie van leiderschap ambieert, ben je dan wel goed bezig …?
En er zijn zoveel mogelijkheden. Er is zo veel keuze, zoveel vormen van leiderschap. Zeker weten dat er één is die bij jou past:
- effectief & motiverend leiderschap
- strategisch leiderschap
- gevend leiderschap
- transformationeel leiderschap
- coachend leiderschap
- situationeel leiderschap
- professioneel leiderschap
- operationeel leiderschap
- mindful leiderschap
- dienend leiderschap
- etc.
Ja inmiddels is er ook intercultureel en technisch leiderschap. Mijn aarzeling blijft.
Je kan anderen pas leiden als je jezelf kan leiden
Ik zie het regelmatig om me heen (jij waarschijnlijk ook), de mensen in een leidinggevende positie maar er zo weinig van bakken. Niet in staat om zich in de ander te verplaatsen. Niet in staat om
- verder te kijken dan de medewerker en zijn/haar taak;
- echt te delegeren, om mensen verantwoordelijk te laten zijn;
- mensen goed aan te spreken op gedrag en al helemaal niet in staat om diezelfde mensen een compliment te geven;
- in de spiegel te kijken. Gebrek aan zelfreflectie.
Als je jezelf niet kent, dan (h)erken je ook niet de bril waardoorheen je naar de wereld kijkt. Dan belemmert dat filter je om een ander perspectief in te nemen. Bijvoorbeeld het perspectief van ‘de ander’, van degenen die je wil/moet/mag leiden.
Leiderschap begint met zelfinzicht
Jezelf kennen stelt je in staat om jezelf te leiden. En als je jezelf kan leiden dan kan je wellicht ook anderen leiden (geen garanties).
De basis is dus jezelf te leren kennen. Ècht kennen. Bewust worden van je eigen krachten, drijfveren, denkwijzen (beperkende) overtuigingen, kwaliteiten, normen, waarden etc. Die bewustwording wordt het sterkst als je de bron ervan ook kan vinden.
Al gezegd, na mijn Cruyff opleiding dacht ik dat ik het goed wist, dat ik behoorlijk bewust was. De workshop met Rudi heeft me een dieper zelfbewustzijn en dieper zelfinzicht gegeven.
Zelfinzicht – pijnlijk en verruimend
Veel zelfinzicht is te ontdekken door het beantwoorden van vragen zoals:
- Wat zijn je grootste uitdagingen?
- Waar wordt je blij en energiek van?
- Waar wordt je boos over?
- Van welk compliment ga jij stralen? Wie is jouw grote voorbeeld, wie inspireert jou?
- Waar ben jij het meest trots op?
- Waar ben jij het meest bang voor?
De relevante vervolgvraag “hoe komt dat?” blijkt zo ongelofelijk moeilijk te beantwoorden (geloof mij maar, ik heb het geprobeerd). In de SelfMastery workshop heb ik die vragen wèl een antwoord kunnen geven. Ja, dat heb ik zelf gedaan: de antwoorden zitten altijd in onszelf. De workshop is zo ingericht en de begeleiding is zodanig dat ik heel diep bij mijzelf naar binnen kon gaan en de oorsprong van mijzelf kan vinden.
Als ik deze zin teruglees dan vind ik dat raar klinken. Toch is het zo. De atmosfeer van de workshop, de begeleiding door Rudi Viljoen, de omgeving, de oefeningen, de rust, dat alles bij elkaar stimuleerde me om diep naar binnen te gaan. Ik kwam op ‘plaatsen’ (ook dat klinkt weer raar) waar ik nooit eerder geweest ben.
Eerlijk gezegd was dat ook niet zo heel fijn. Het was ronduit ongemakkelijk, maar wat ik ontdekte was letterlijk een openbaring: “Oh, dat is het dus … !!” Een inzicht en een bevestiging van wat ik onbewust al lang bleek te weten maar nooit eerder had gezien (of had ik het vakkundig weggedrukt?). Dat was een grote opluchting in de zin van “nu snap ik mezelf” en ik bleek ook beter in staat om de verschillende puzzelstukjes van/in mijn leven aan elkaar te leggen. Het nieuw verkregen en veel diepere zelfinzicht verruimde mijn denken en leidde ertoe dat ik mijn eigen fouten, falen en mindere kanten beter kan (h)erkennen. Maar ook dat ik mijn kwaliteiten (die ik echt wel heb, ha ha) daadwerkelijk geaccepteerd heb.
Waarom ik dit vertel: kom luisteren & vragen
Deze hele ervaring heeft me een ander perspectief opgeleverd. Da’s mooi en moeilijk tegelijk want nu moet ik het ook anders gaan doen. Ik vond en vind het nog steeds een supermooie ervaring. Wat je noemt een ‘verrijking’. Die wil ik graag delen omdat ik er van overtuigd ben dat anderen er ook veel baat bij zullen hebben.
Daarom organiseer ik binnenkort (samen met waarin Rudi Viljoen) een webinar over de Self Mastery workshop, over de aanpak en de ervaringen. Jouw vragen worden ook beantwoord.
Wil je hiervan op de hoogte blijven, neem dan aub contact op.
